Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2020

The Current State of Combined Pediatric Anesthesiology–Critical Care Practice: A Survey of Dual-Trained Practitioners in the United States

xloma.fota13 shared this article with you from Inoreader
imageBackground: Combined practice in pediatric anesthesiology (PA) and pediatric critical care medicine (PCCM) was historically common but has declined markedly with time. The reasons for this temporal shift are unclear, but existing evidence suggests that length of training is a barrier to contemporary trainees. Among current practitioners, restriction in dual-specialty practice also occurs, for reasons that are unknown at present. We sought to describe the demographics of this population, investigate their perceptions about the field, and consider factors that lead to attrition. METHODS: We conducted a cross-sectional, observational study of physicians in the United States with a combined practice in PA and PCCM. The survey was distributed electronically and anonymously to the distribution list of the Pediatric Anesthesia Leadership Council (PALC) of the Society for Pediatric Anesthesia (SPA), directing the recipients to forward the link to their faculty meeting our inclusion criteria. Attending-level respondents (n = 62) completed an anonymous, 40-question multidomain survey. RESULTS: Forty-seven men and 15 women, with a median age of 51, completed the survey. Major leadership positions are held by 44%, and 55% are externally funded investigators. A minority (26%) have given up one or both specialties, citing time constraints and politics as the dominant reasons. Duration of training was cited as the major barrier to entry by 77%. Increasing age and faculty rank and lack of a comparably trained institutional colleague were associated with attrition from dual-specialty practice. The majority (88%) reported that they would do it all again. CONCLUSIONS: The current cohort of pediatric anesthesiologist–intensivists in the United States is a small but accomplished group of physicians. Efforts to train, recruit, and retain such providers must address systematic barriers to completion of the requisite training and continued practice.
View on the web

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου