Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021

Trends in Operative Complex Middle and Upper Maxillofacial Trauma: A 17‐Year Study

xlomafota13 shared this article with you from Inoreader

Objectives/Hypothesis

Over 3 million incidents of facial trauma occur each year in the United States. This study aims to determine trends in operative middle and upper maxillofacial trauma in one of the largest US cities.

Study Design

Retrospective case‐control study.

Methods

Retrospective chart review of all operative middle and upper maxillofacial trauma from July 1993 to July 2010 presenting to Los Angeles County Hospital, a Level I Trauma Center. Data included demographics, mechanism of injury, and fracture characteristics.

Results

Analysis was performed for a total of 4,299 patients and 5,549 facial fractures. Mean patient age was 34.6, and most patients were male (88%). Between the two time periods (1993–2001 and 2002–2010), there was a 42% reduction in operative maxillofacial trauma (3,510 to 2,039). Orbital floor and zygomaticomaxillary complex fractures were the most prevalent types of fractures. Panfacial fractures demonstrated the largest reduction in number of fractures (325 to 5, P<0.01). Assault and motor vehicle accidents (MVA) were the two most common mechanisms of injury. Operative fractures due to MVAs decreased (390 to 214, P = .74), whereas fractures due to assault increased (749 to 800, P<0.01). Compared to adults, pediatric facial trauma (age < 18) were caused by a higher percentage of MVAs (27% vs. 13%), auto versus pedestrian (9% vs. 5%), and gunshot wounds (8% vs. 4%) (P<0.01).

Conclusions

Operative middle and upper maxillofacial trauma decreased over a 17‐year period. Assault was the most significant mechanism of trauma overall. These trends suggest that focusing future prevention strategies on curtailing interpersonal violence may more effectively address the burden of facial trauma.

Level of Evidence

3 Laryngoscope, 2021

View on the web

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου