Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021

The Insula: A Stimulating Island of the Brain

xlomafota13 shared this article with you from Inoreader

Brain Sci. 2021 Nov 19;11(11):1533. doi: 10.3390/brainsci11111533.

ABSTRACT

Direct cortical stimulation (DCS) in epilepsy surgery patients has a long history of functional brain mapping and seizure triggering. Here, we review its findings when applied to the insula in order to map the insular functions, evaluate its local and distant connections, and trigger seizures. Clinical responses to insular DCS are frequent and diverse, showing a partial segregation with spatial overlap, including a posterior somatosensory, auditory, and vestibular part, a central olfactory-gustatory region, and an anterior visceral and cognitive-emotional portion. The study of cortico-cortical evoked potentials (CCEPs) has shown that the anterior (resp. posterior) insula has a higher connectivity rate with itself than with the posterior (resp. anterior) insula, and that both the anterior and posterior insula are closely connected, notably between the homologous insula r subdivisions. All insular gyri show extensive and complex ipsilateral and contralateral extra-insular connections, more anteriorly for the anterior insula and more posteriorly for the posterior insula. As a rule, CCEPs propagate first and with a higher probability around the insular DCS site, then to the homologous region, and later to more distal regions with fast cortico-cortical axonal conduction delays. Seizures elicited by insular DCS have rarely been specifically studied, but their rate does not seem to differ from those of other DCS studies. They are mainly provoked from the insular seizure onset zone but can also be triggered by stimulating intra- and extra-insular early propagation zones. Overall, in line with the neuroimaging studies, insular DCS studies converge on the view that the insula is a multimodal functional hub with a fast propagation of information, whose organization helps understand where insular seizures start and how they propagate.

PMID:34827532 | DOI:10.3390/brainsci11111533

View on the web

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου