Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

IJERPH, Vol. 14, Pages 1334: Impact of Distance on Mode of Active Commuting in Chilean Children and Adolescents

IJERPH, Vol. 14, Pages 1334: Impact of Distance on Mode of Active Commuting in Chilean Children and Adolescents

International Journal of Environmental Research and Public Health doi: 10.3390/ijerph14111334

Authors: Fernando Rodríguez-Rodríguez Carlos Cristi-Montero Carlos Celis-Morales Danica Escobar-Gómez Palma Chillón

Active commuting could contribute to increasing physical activity. The objective of this study was to characterise patterns of active commuting to and from schools in children and adolescents in Chile. A total of 453 Chilean children and adolescents aged between 10 and 18 years were included in this study. Data regarding modes of commuting and commuting distance was collected using a validated questionnaire. Commuting mode was classified as active commuting (walking and/or cycling) or non-active commuting (car, motorcycle and/or bus). Commuting distance expressed in kilometres was categorised into six subgroups (0 to 0.5, 0.6 to 1, 1.1 to 2, 2.1 to 3, 3.1 to 5 and >5 km). Car commuting was the main mode for children (to school 64.9%; from school 51.2%) and adolescents (to school 50.2%; from school 24.7%). Whereas public bus commuting was the main transport used by adolescents to return from school. Only 11.0% and 24.8% of children and adolescents, respectively, walk to school. The proportion of children and adolescents who engage in active commuting was lower in those covering longer distances compared to a short distance. Adolescents walked to and from school more frequently than children. These findings show that non-active commuting was the most common mode of transport and that journey distances may influence commuting modes in children and adolescents.



from Enviromental via alkiviadis.1961 on Inoreader http://ift.tt/2xNYmHH

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου