Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2020

Different Approaches to Address Bullying in Schools

gnorimies20.15 shared this article with you from Inoreader

Different Approaches to Address Bullying in KiVa Schools: Adherence to Guidelines, Strategies Implemented, and Outcomes Obtained.

Prev Sci. 2020 Oct 24;:

Authors: Johander E, Turunen T, Garandeau CF, Salmivalli C

Abstract
We examined the extent to which school personnel implementing the KiVa® antibullying program in Finland during 2009-2015 systematically employed the program-recommended approaches (confronting or non-confronting), used one or the other depending on the bullying case (case-specific approach), or used their own adaptation when talking to perpetrators of bullying, and whether they organized follow-up meetings after such discussions. In addition to investigating adherence to program guidelines, we tested how effective these different approaches were in stopping bullying. Finally, we tested the contribution of follow-up meetings and the number of years KiVa had been implemented in a school to the effectiveness of the interventions, using reports from both school personnel and victimized students. The data were collected annually across 6 years via online questionnaires and included responses from 1221 primary and secondary schools. The school personnel were more likely to us e the confronting approach than the non-confronting approach. Over time, rather than sticking to the two program-recommended approaches, they made adaptations (e.g., combining the two; using their own approach). Two-level regression analyses indicated that the discussions were equally effective, according to both personnel and victimized students, when the confronting, non-confronting, or a case-specific approach had been used. The discussions were less effective when the personnel used their own adaptation or could not specify the method used. Perceived effectiveness was higher in primary school and when follow-up meetings were organized systematically after each intervention, but unrelated to the number of years KiVa had been implemented.

PMID: 33098542 [PubMed - as supplied by publisher]

View on the web

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου