Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2021

Endoscopic Paramaxillary Approach to the Infratemporal Fossa and Pterygomaxillary Space: Computer Modeling Analysis and Clinical Series

xlomafota13 shared this article with you from Inoreader

10-1055-s-0041-1733919_210070-1.jpg

J Neurol Surg B Skull Base
DOI: 10.1055/s-0041-1733919

Objective Several different open and endoscopic approaches for the pterygomaxillary space and infratemporal fossa have been described. Limitations to these approaches include restricted exposure of the infratemporal fossa and difficult surgical manipulation. Study Design Consecutive clinical cases utilizing a novel approach to access lesions in the infratemporal fossa and pterygomaxillary space were reviewed. Data was collected on pathology, lesion location, and surgical approach(es) performed. Computer modeling was performed to analyze the full extent of surgical access provided by the paramaxillary approach to the range of target locations. Results Ten consecutive cases met inclusion criteria. Surgical access to the target lesion was achieved in all cases. Computer modeling of the approach derived the anatomical boundaries of the paramaxillary approach. Wide access to the posterior maxilla, and lateral or medial to the mandibular condyle allows for variability in endoscopic angles and access to more medial pterygomaxillary space lesions. The lateral extent is limited proximally only by the extent of cheek/soft tissue retraction and by the zygomatic arch more superiorly. The superior limit of dissection is at the temporal line. Conclusion The endoscopic paramaxillary approach is a transoral minimally disruptive approach to the ITF and PS that provides excellent surgical exposure for resection of lesions involving these areas. Compared with previously described endoscopic approaches, there are no external incisions; tumor manipulation is straightforward without angled endoscopy, and all areas of the infratemporal fossa and pterygomaxillary space can be accessed.
[...]

Georg Thieme Verlag KG Rüdigerstraße 14, 70469 Stuttgart, Germany

Article in Thieme eJournals:
Table of contents  |  Abstract  |  Full text

View on the web

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου