Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2021

Dexametasona transtimpánica para el tratamiento de la enfermedad de Ménière de difícil manejo

xlomafota13 shared this article with you from Inoreader
Resumen Introducción: La enfermedad de Ménière se caracteriza por crisis recurrentes de vértigo, asociado a hipoacusia y tinnitus, que pueden ser incapacitantes, y provocar estrés y ansiedad. Objetivos: Evaluar el efecto de la dexametasona transtimpánica sobre la audición y vértigo en pacientes con enfermedad de Ménière de difícil manejo. Material y Método: Se reclutó a pacientes con enfermedad de Ménière de difícil manejo médico quienes fueron tratados con tres inyecciones transt-impánicas de dexametasona (4 mg/ml). Se realizó audiometría, prueba calórica y dos encuestas de disca-pacidad (DHI y UCLA-DQ) al inicio, tres, y diez semanas posintervención, además de una entrevista a los seis meses. Resultados: Doce pacientes completaron el estudio. Se observó un aumento del promedio de umbrales auditivos hasta 11,25 dB, principalmente entre 125 y 3000 Hz a las tres semanas, y una reducción de éstos hasta 7,5 dB a las diez semanas respecto de los inicia les, principalmente entre 125 y 2000 Hz (no estadísticamente significativo). Todos los pacientes presentaron hipo-excitabilidad vestibular. Se observó una mejoría significativa en el puntaje de la encuesta UCLA-DQ posinterven-ción, manteniéndose durante todo el seguimiento. No se encontraron diferencias estadísticamente significativas en el puntaje global ni subcomponentes de la encuesta DHI. Siete de ocho pacientes reportaron que volverían a utilizar las inyecciones. Conclusión: Los corticoides transtimpánicos pueden ayudar a disminuir la discapacidad e impacto en la calidad de vida de los pacientes con enfermedad de Ménière de difícil manejo a mediano y largo plazo.
Abstract Introduction: Ménière's disease is characterized by recurrent episodes of vertigo, sensorineural hearing loss and aural fullness, which can be incapacitating and cause stress and anxiety. Aim: To assess the effect of transtympanic steroid injections on hearing and vertigo for patients suf fering from intractable Ménière's disease. Material and Method: Patients with intractable Ménière's disease were recruited and treated with three transtympanic steroid injections (dexamethasone 4 mg/ml). Audiometric and vestibular assessment, and two dizziness questionnaires (DHI, UCLA-DQ) were performed upon recruitment, three weeks, and ten weeks following the transtympanic treatment. A brief auto-perception survey was applied at 6 months follow-up. Results: Twelve patients completed the study. An increase in the mean auditory threshold was observed up to 11.25 dB, mainly between 125 and 3000 Hz at three weeks, and a reduction of these up to 7.5 dB at ten weeks with respect to the initial ones, mainly between 125 and 2000 Hz (not statistically significant). All patients presented vestibular dysfunction on caloric testing. A significant impro-vement in the UCLA-DQ survey score was observed, remaining throughout the follow-up. No statistically significant differences were found in the overall score or subcomponents of the DHI. Seven out of eight patients reported that they would undergo the injections again. Conclusion: Transtympanic corticosteroids can help to reduce disability and impact on the quality of life of patients with Ménière's disease that is difficult to manage in the medium and long term.
View on the web

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου