Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2022

Distinguishing SARS-CoV-2 persistence and reinfection: A retrospective cohort study

alexandrossfakianakis shared this article with you from Inoreader
Abstract
Background
SARS-CoV-2 reinfection is poorly understood, partly because few studies have systematically applied genomic analysis to distinguish reinfection from persistent RNA detection related to initial infection. We aimed to evaluate the characteristics of SARS-CoV-2 reinfection and persistent RNA detection using independent genomic, clinical, and laboratory assessments.
Methods
All individuals at a large academic medical center who underwent a SARS-CoV-2 nucleic acid amplification test (NAAT) ≥ 45 days after an initial positive test, with both tests between March 14th and December 30th, 2020, were analyzed for potential reinfection. Inclusion criteria required having ≥2 positive NAATs collected ≥45 days apart with a cycle threshold (Ct) value <35 at repeat testing. For each included subject, likelihood of reinfection was assessed by viral genomic analysis of all available specimens with a C t value <35, structured Ct trajectory criteria, and case-by-case review by infectious diseases physicians.
Results
Among 1,569 individuals with repeat SARS-CoV-2 testing ≥45 days after an initial positive NAAT, 65 (4%) met cohort inclusion criteria. Viral genomic analysis characterized mutations present, and was successful for 14/65 (22%) subjects. Six subjects had genomically-supported reinfection and eight subjects had genomically-supported persistent RNA detection. Compared to viral genomic analysis, clinical and laboratory assessments correctly distinguished reinfection from persistent RNA detection in 12/14 (86%) subjects but missed 2/6 (33%) genomically-supported reinfections.
Conclusion
Despite good overall concordance with viral genomic analysis, clinical and Ct value-based assessments failed to identify 33% of genomically-supported reinfections. Scaling-up genomic analysis for clinical use would improve detection of SARS-CoV-2 reinfections.
View on Web

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου