Στην βιολογία, το περιβάλλον μπορεί να καθοριστεί σαν ενα σύνολο κλιματικών, βιοτικών, κοινωνικών και εδαφικών παραγόντων που δρουν σε έναν οργανισμό και καθορίζουν την ανάπτυξη και την επιβίωση του. Έτσι, περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει άμεσα τον μεταβολισμό ή τη συμπεριφορά των ζωντανών οργανισμών ή ειδών, όπως το φως, ο αέρας, το νερό, το έδαφος και άλλοι παράγοντες. Δείτε επίσης το άρθρο για το φυσικό περιβάλλον και τη φυσική επιλογή.
Στην αρχιτεκτονική, την εργονομία και την ασφάλεια στην εργασία, περιβάλλον είναι το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός δωματίου ή κτιρίου που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και την αποδοτικότητα, περιλαμβανομένων των διαστάσεων και της διαρρύθμισης των χώρων διαβίωσης και της επίπλωσης, του φωτισμού, του αερισμού, της θερμοκρασίας, του θορύβου κλπ. Επίσης μπορεί να αναφέρεται στο σύνολο των δομικών κατασκευών. Δείτε επίσης το άρθρο για το δομημένο περιβάλλον.
Στην ψυχολογία, περιβαλλοντισμός είναι η θεωρία ότι το περιβάλλον (με τη γενική και κοινωνική έννοια) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την κληρονομικότητα καθορίζοντας την ανάπτυξη ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Στην τέχνη, το περιβάλλον αποτελεί κινητήριο μοχλό και μούσα εμπνέοντας τους ζωγράφους ή τους ποιητές. Σε όλες τις μορφές της Τέχνης αποτελεί έμπνευση και οι Καλές Τέχνες φανερώνουν την επιρροή οπού άσκησε σε όλους τους καλλιτέχνες με όποιο είδος Τέχνης κι αν ασχολούνται. Ο άνθρωπος μέσα στο περιβάλλον δημιουργεί Μουσική, Ζωγραφική, Ποίηση, Γλυπτική, χορό, τραγούδι, θέατρο, αλλά και όλες οι μορφές τέχνης έχουν άμεση έμπνευση από το περιβάλλον.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2022

Attentional biases for sad faces in offspring of mothers with a history of major depression: trajectories of change from childhood to adolescence

alexandrossfakianakis shared this article with you from Inoreader

Background

Theorists have proposed that the way children process social–emotional information may serve as a mechanism of risk for the intergenerational transmission of depression. There is growing evidence that infants and children of mothers with a history of major depressive disorder (MDD) during the child's life exhibit attentional avoidance of sad faces, which has been proposed as an early emerging emotion regulation strategy. In contrast, there is clear evidence that at-risk and depressed adolescents and adults exhibit difficulty disengaging attention from sad faces.

Methods

Seeking to link these two literatures, the current U.S.-based study used eye tracking within the context of an accelerated longitudinal design to assess attentional biases in 8–14-year-old offspring of mothers with a history MDD during the child's life (n = 123) or no history of MDD (n = 119) every six months for two years, allowing us to map trajectories of attention from age 8 to 16.

Results

Mother MDD history moderated age-based changes in children's gaze duration to sad (t[240] = 2.44, p = .02), but not happy (t[240] = 0.11, p = .91) or angry (t[240] = 0.67, p = .50), faces. Consistent our hypotheses, offspring of mothers with MDD exhibited significantly less attention to sad faces than offspring of never depressed mothers before age 8.5 but significantly more attention to sad faces after age 14.5, which was due to an increase in gaze duration to sad faces from childhood to adolescence among offspring of mothers with MDD (t[122] = 5.44, p < .001) but not among offspring of never depressed mothers (t[118] = 1.49, p = .14).

Conclusions

It appears that the form, and perhaps function, of attentional bias may shift across development in at-risk youth. To the extent that this is true, it has significant implications not only for theories of the intergenerational transmission of depression risk but also for prevention and early intervention efforts designed to reduce this risk.

View on Web

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου